Sens, rola i wartość postu w życiu chrześcijanina to czas pokuty, który ma przygotować ludzi na przeżycie Świąt Wielkiej Nocy. Czy ty, drogi czytelniku, jesteś gotowy wyrzec się kilku przyjemności dla upamiętnienia Chrystusowej męki?
Marek podąża za Jezusem wraz z Jego uczniami. Czuje potrzebę kroczenia za Wszechmocnym, dlatego pod pachą trzyma zwoje, na których zapisuje relacje z ważniejszych wydarzeń, jakie dotyczą Jezusa, a przede wszystkim Jego nauki.
Podróżni nagle stają. Muszą odpocząć. Marek siada obok Jezusa. Ociera oczy. Niespodziewanie zza wzniesienia wychodzą podróżni. To uczniowie Jana i faryzeusze. Mają tego dnia post. Podchodzą do Jezusa. Jeden szturcha drugiego. Reszta czeka na reakcję. W końcu jeden z mężczyzn pyta: „Jezusie, dlaczego uczniowie Jana i uczniowie faryzeuszów poszczą, a Twoi uczniowie nie poszczą?”. Marek powoli wyciąga swoje zwoje, i zapisuje każde słowo. Jezus patrzy przez chwilę w niebo, potem na przybyszów, po czym odpowiada im pytaniem retorycznym: „Czy goście weselni mogą pościć, gdy pan młody jest z nimi?” – po czym dodaje – „Dopóki mają pana młodego i siebie, nie mogą pościć. Nadejdą jednak dni, kiedy pan młody zostanie im zabrany, i wtedy, tego dnia, będą pościć”.
Marek i inni zgromadzeni ludzie nie pojmują dokładnie słów Jezusa. Pojawia się pewne niezrozumienie. Jezus zerka na Marka i dodaje: „Nikt nie przeszywa łaty z nowego materiału do starego ubrania, bo nowa łata oderwie się od starego ubrania i zrobi się jeszcze większe rozdarcie. Nikt też nie wlewa młodego wina do starych worków skórzanych. Jeśli tak zrobi, wino je rozerwie”. Cisza. Zaczyna powiewać lekki wiatr. Nikt nic nie mówi. Przed chwilą padły ponadczasowe słowa, ważne, z resztą dla całej ludzkości. Dlaczego?
Przyjście Jezusa na ziemię wprowadziło niesłychaną zmianę. Odtąd słowa Starego Testamentu należy wyjaśniać w świetle ewangelii. I wcale to nie oznacza, że Stary Testament całkowicie stracił swoją wartość. Należy traktować go, jako przygotowanie na przyjście Bożego Syna. Zbawienie ludzkości, czyli śmierć Jezusa na krzyżu i zmartwychwstanie, staje się powodem do radości, jaką przeżywają zaproszeni goście na weselu z panem młodym. Jezus nakazuje ludziom pościć, gdy „pan młody zostanie (…) zabrany”.
Przekładając te słowa na język współczesnej epoki: człowiek pościć musi w Piątki i w czas Wielkiego Postu. W tych dniach, właśnie, pojawia się smutek z powodu „zabrania Jezusa”. Człowieka wtedy ogarnia wielkie strapienie. Jeśli tego stanu strapienia duchowego nie objaśni, jak należy, to może się mu, w końcu, wydać, że dominantą tej sytuacji jest jedynie wielki apetyt. Po utracie Jezusa będzie bowiem zauważać jedynie wielki głód – psychiczny i fizyczny.
Taki głód ma na celu zbliżyć go do Boga, aby zrozumiał dlaczego warto jest dziękować Jezusowi, za to co mu ofiarował – zbawienie i otwarte wrota do Nieba. Postem ma upamiętnić czterdziestodniowy pobyt Jezusa na pustyni. Człowiek musi utożsamić się z Jezusem i poczuć, że Jego łaska, moc to nieodłączny element duchowego wtajemniczenia, który należy stopniowo pogłębiać.
Zauważmy, że wejście do wnętrza człowieka, sumienia czy duszy dokonuje się przez uwewnętrznienie wszystkiego, co dobre, szlachetne i czyste w życiu. Jego wysiłek duchowy winien koncentrować się przede wszystkim wokół Osoby Jezusa, wokół Jego miłości oraz człowieczej odpowiedzi na tę miłość. W świetle takiej miłości, człowiek musi zrelatywizować wszystko – także swoje braki, niedoskonałości, niezadowolenia z siebie, grzechy. Jezus musi być narzędziem w szukaniu ludzkich celów. I tego uczy nas właśnie Post.
A czym dla młodych jest post?
„Post uczy pokory” – mówi Monika. Inna osoba powiedziała: „Post to odkrywanie Jezusa”, a jeszcze inna: „post uczy cierpliwości”. Ile w tym prawdy? Czy post może być przepustką, która umożliwiłaby odkrycie Jezusa na nowo? Czy odmówienie przesytu w formie jedzenia może być czymś nie do przełamania? Czy cierpliwość może wpłynąć na pogłębienie dogmatycznych prawd religijnych? Warto na te pytania odpowiedzieć przy adoracji Najświętszego Sakramentu.
© Adonai.pl
