125 lat temu, 8 stycznia 1894 r. w Zduńskiej Woli urodził się o. Maksymilian Maria Kolbe: uczony, zakonnik, misjonarz, wydawca, męczennik i święty Kościoła katolickiego.

Ojciec Kolbe otrzymał na chrzcie świętym imię Rajmund. Habit zakonny przywdział w 1910 r. w zakonie oo. Franciszkanów we Lwowie. Wówczas obrał także imię Maksymilian. Wieczyste śluby zakonne złożył w 1914 r., obierając w tym samym czasie dodatkowe imię – Maria. W 1915 r. Maksymilian Maria Kolbe obronił doktorat z filozofii na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Następnie kontynuował naukę na Papieskim Wydziale Teologicznym św. Bonawentury w Rzymie, kończąc ją obroną kolejnego doktoratu. W 1918 r. o. Kolbe przyjął święcenia kapłańskie. Po powrocie do Polski m.in. wykładał historię kościelną w Seminarium oo. Franciszkanów w Krakowie i zaangażował się w wydawanie „Rycerza Niepokalanej”.

Nowy etap jego misji życiowej stanowi założenie w 1927 r. klasztoru w Teresinie koło Warszawy. Na cześć Najświętszej Maryi Panny, nazwano go Niepokalanów. Tu przeniesiono wydawanie miesięcznika katolickiego „Rycerz Niepokalanej”. Od 1930 r. o. Kolbe prowadził misję w Japonii, w ramach której w 1936 r. w Nagasaki zostało otwarte Małe Seminarium.

Po agresji niemieckiej na Polskę w 1939 r., o. Kolbe był kilkakrotnie represjonowany. Przetrzymywano go w obozach Lamsdorf, Arntitz i w Ostrzeszowie. Po powrocie do Niepokalanowa, został ponownie aresztowany przez Niemców w 1941 r. Trzy miesiące więziono go na Pawiaku w Warszawie, skąd następnie trafił do KL Auschwitz. Tu otrzymał numer obozowy 16 670.

29 lipca 1941 r., podczas obozowego apelu, o. Maksymilian Maria Kolbe zaofiarował własne życie w zamian za ratunek dla skazanego na śmierć współwięźnia Franciszka Gajowniczka. Niemcy umieścili o. Kolbego z innymi więźniami w bunkrze głodowym. Tu Franciszkanin przeżył ponad dwa tygodnie. Został zamordowany 14 sierpnia 1941 r. zastrzykiem z fenolu w serce. Zwłoki o. Kolbego spalono w krematorium.

10 października 1982 r. papież Jan Paweł II ogłosił o. Maksymiliana Świętym.